حضور موفق عکاس مشهدی در هفتاد ونهمین نمایشگاه بین المللی آساهی شیمبون ژاپن

The 79th International Photographic Salon of japan

 حضور موفق عکاس مشهدی در  هفتاد ونهمین نمایشگاه بین المللی  آساهی شیمبون ژاپن

   اثر هنری عکاس عضو موسسه تحقیقات و مطالعات عکاسی آبگینه به  هفتاد ونهمین نمایشگاه بین المللی  آساهی شیمبون کشور ژاپن راه یافت و موفق به دریافت مدال ویژه برندگان ( winners medallian ) شد. این اثر  با نام Dark Side of the Moon متعلق به بیتا فاضل است که به همراه آثار پذیرفته شده از عکاسان ۴۴ کشور جهان، پس از مراسم افتتاحیه  در توکیو ،  در بیش از بیست شهر ژاپن از جمله ، اوزاکا ، ناگویا ، کیوتو و ...در سال 2019   نیزبه نمایش درخواهد آمد.
        اتحادیه انجمنهای عکاسی و مؤسسه انتشاراتی آساهی شیمبون ژاپن  و توکیو متروپولین برگزاری این نمایشگاه را بر عهده دارند. عکس های برنده در سایت این نمایشگاه به آدرس زیر قابل دیدن می باشند .

https://www.photo-asahi.com/contest/2/547/result/709/53388.htm

گفت‌وگو با محمدرضا شاه‌پسند تنها عکاس سه‌بعدی آنالوگ ایران

 محمدرضا شاه‌پسند، هنرمند مشهدی، تنها فرد ایرانی فعال در این سبک است. او که از ٢٧کشور دنیا و ٢٧استان و هزارو۴۵٠روستا در ایران به سبک سه‌بعدی عکاسی کرده، موفق شده است ٣٠٠اثر خود را به ثبت ملی برساند. اکنون نیز چهارسالی می‌شود که عکس‌هایش را در نگارخانه دائمی در کوهسنگی به نمایش گذاشته و رکورد هزارو۵٠٠بازدیدکننده در یک روز را ثبت کرده است. گفت‌وگوی ما با این هنرمند مشهدی درباره سختی‌های عکاسی سه‌بعدی آنالوگ و تفاوت آن با عکاسی سه‌بعدی دیجیتال است.

شهرآرا آنلاین/ شکیبا افخمی‌راد/ ۲۰ آبان ۱۳۹۷

� ابتدا نخستین سوالی که به ذهن می‌آید، تفاوت عکاسی سه‌بعدی آنالوگ با عکاسی سه‌بعدی دیجیتال است، این شیوه از عکاسی چه ویژگی‌هایی دارد؟

عکاسی سه‌بعدی آنالوگ، تصویربرداری روی اسلاید است و با سه‌بعدی دیجیتال و تلویزیون‌های سه‌بعدی تفاوت زیادی دارد. دیجیتال واقعیت را به مردم نمی‌گوید. شما با به‌روزترین گوشی جهان با کیفیت ٢٠مگاپیکسل عکس می‌گیرید، ولی آنچه به شما نمایش داده می‌شود، بیشتر از یک مگاپیکسل نیست، درحالی‌که نمایش تصویر و آن چیزی که درنهایت ما می‌خواهیم ببینیم، ملاک ارزیابی است. کیفیت دوربین دیجیتال زمانی لازم می‌شود که عکس در اندازه یک بنر ٢ در ٣ چاپ شود ولی در عکاسی آنالوگ، پیکسل مطرح نیست و کیفیت تصویر آنالوگ با بیشترین کیفیتی که چشم می‌بیند، برابری می‌کند و اگر یک تصویر با کیفیت آنالوگ در هر اندازه‌ای بزرگ شود، پیکسل‌های آن‌ به‌هم نمی‌ریزد؛ البته با گران شدن تجهیزات و رشد عکاسی دیجیتال، عکاسی سه‌بعدی آنالوگ به‌ظاهر منسوخ شده‌ و درحال‌حاضر کس دیگری به این کار مشغول نیست.

� با توجه به اینکه فقط شما در ایران عکاسی سه‌بعدی آنالوگ می‌کنید، ورود به این عرصه چگونه است؟

بله. ازآنجاکه اساس این کار دوربین است و این دوربین برند شرکت خاصی نیست و به‌صورت دست‌ساز و به تعداد محدودی تولید شده‌ است، فرد علاقه‌مند تنها ازطریق کسی که این دوربین را در اختیار دارد، می‌تواند وارد این عرصه شود. ورود به این عرصه به تجهیزات دیگری نیز نیاز دارد که دستگاه نمایش و اسلایدهای عکاسی از آن جمله‌اند که در حال حاضر، اسلایدهای عکاسی در ایران وجود ندارد و من از ژاپن آن‌ها را سفارش می‌دهم. نکته مهم‌تر اینکه من اگر امروز عکس بگیرم، یک ماه بعد متوجه می‌شوم که عکسم خوب است یا بد. چون دیگر کسی عکاسی آنالوگ نمی‌کند و درخواستی برای محلول ظهور عکس‌ها داده نمی‌شود، این محلول در ایران یا وجود ندارد یا گران‌قیمت است. به این ترتیب عکس‌ها در دنیا جمع و معمولا در آلمان ظاهر می‌شوند و بعد از یک ماه به‌دست ما می‌رسند، از این‌رو تولید هر عکس حدود یک میلیون تومان هزینه دارد بنابراین من معتقدم که می‌شود وارد این حوزه شد اما به عشق و پول زیادی نیاز است.

� باتوجه‌به هزینه‌های بالا آیا این هنر پرخرج به درآمدزایی رسیده‌ است؟

من تا ١٠سال فقط عکس می‌گرفتم و آرشیو می‌کردم. ٧سال قبل اولین نمایشگاه انفرادی‌ام را برگزار کردم و از آنجا به بعد کم‌کم وارد حوزه درآمدزایی و اقتصادی شدم. الان در قم، یزد، اصفهان، آلمان و ترکیه نماینده دارم؛ یعنی مدتی طول کشید تا به درآمدزایی برسم. به‌نظر من، خروجی کار هنری به مخاطب نیاز دارد و اگر مخاطب باشد، تقاضا و درنتیجه درآمد را به‌دنبال دارد.

� با وجود این سختی‌ها چرا سمت عکاسی سه‌بعدی دیجیتال نمی‌روید؟

در عکاسی آنالوگ، مخاطب عمق را احساس می‌کند اما عکس سه‌بعدیِ دیجیتال، ذهن انسان را ازطریق عینک فریب می‌دهد؛ مثلا مخاطب تصویری می‌بیند که از سطح تلویزیون برجسته شده‌ است. این اتفاق، غیرواقعی و خطای دید است. در عکاسی آنالوگ، خطای دید وجود ندارد و برگ برنده آن، انتقال حس قوی به مخاطب است؛ به همین دلیل واقعی بودن آن لذت‌بخش است و من تمام انگیزه و وقتم را در این حوزه گذاشته‌‌ام و من برخلاف گالری‌های دیگر که اثر را به‌فروش می‌گذارند، لذت دیدن را می‌فروشم. 

� به نظر شما چه عواملی باعث شده این سبک از عکاسی نتواند جایگاه خود را در هنر پیدا کند؟

عکاسی سه‌بعدی آنالوگ به‌دلیل اینکه تبلیغ‌ناشدنی است، هنوز آن جایگاهی را که باید، پیدا نکرده‌ است. این کار با تبلیغات غیرممکن است و حتی نتیجه برعکس می‌دهد؛ چون ما تبلیغات غلطی مثل سینما هفت‌بعدی داریم، درحالی‌که از لحاظ علمی تنها سه بعد وجود دارد. اینکه صندلی را تکان دهیم، بی‌تردید بعد حساب نمی‌شود. تبلیغات سینه‌به‌سینه، تاثیرگذارترین روش برای ماست که هرچند زمان‌بر است، تاثیرگذاری قوی دارد. به این ترتیب این سبک از عکاسی در کوتاه‌مدت نمی‌تواند ظهور پیدا کند ولی در بلندمدت که جایگاهش را پیدا کرد، ماندگار خواهد بود.

� بیشتر عکس‌های شما از طبیعت است، چرا به‌سراغ موضوعات دیگر نمی‌روید؟ خودتان علاقه نداشتید یا در سوژه‌یابی و عکاسی با دوربین سه‌بعدی، محدودیتی وجود دارد؟

در حوزه‌هایی مثل عکاسی از بناهای تاریخی و پرتره هم فعالیت کردم، اما تمرکزم معطوف به عکاسی طبیعت است. از طرف دیگر دوربین سه‌بعدی محدودیت هم دارد؛ به‌عنوان مثال با این دوربین نمی‌توان عکس عمودی گرفت؛ چون دو عکس درکنار هم و باید در خط افق باشند. همچنین با دوربین سه‌بعدی، عکس پرسرعت و درحال حرکت نمی‌توان گرفت و در ٩۵درصد عکس‌ها دوربین باید روی پایه باشد؛ مثلا عکاسی در این سبک با عکاسی خبری که نیاز به سرعت دارد، فاصله زیادی دارد. نشدنی نیست اما سخت است.

� به‌طورکلی به‌نظر می‌رسد در عکاسی سه‌بعدی، کفه ترازو به‌سمت فناوری، سنگین‌تر است تا هنر؟

ما یک صنعت و فناوری داریم که خروجی آن عکس است اما موضوعی که می‌تواند مخاطب را تحت‌تاثیر قرار دهد، هنر است. هنر زیبا دیدن، خوب دیدن، شکار لحظه‌ها و توجه دقیق به جزئیات. من برای گرفتن یک عکس، شاید نزدیک به یک سال برنامه‌ریزی کنم و هزاران موضوع را برای گرفتن یک عکس خوب درنظر بگیرم. زمانی که ما به سوژه و آنچه باید به مخاطب انتقال دهیم فکر می‌کنیم، هنر نمایان می‌شود. به این ترتیب فناوری و هنر درکنار هم می‌توانند تصاویر ماندگاری ایجاد کنند.

� به‌عنوان تنها کسی که در این عرصه فعالیت می‌کنید، می‌توانید آن را گسترش دهید؟

من ایده برگزاری نمایشگاه در اتوبوسی که صندلی‌های آن برداشته‌ است را پیشنهاد دادم تا به این ترتیب ما نمایشگاه سیار داشته باشیم و بتوانیم تصاویر را در نقاط مختلف کشور به نمایش بگذاریم، اما از این طرح هنوز حمایتی نشده است. طرح دیگری نیز دارم که موافقت اولیه با آن شده و شهردار نیز به‌صورت شفاهی آن را تایید کرده‌ است. براساس این طرح، قرار است تونلی با عنوان گذرگاه آرامش به طول ۵٠متر و عرض ٣متر در کوهسنگی احداث شود و کره‌های نمایش عکس از طبیعت در آن قرار گیرد. امیدوارم از این طرح حمایت شود.

( نمایشگاه عکس « ایندوس » آثار هشت عکاس ایرانی در تالار شهر مشهد )

نمایشگاه عکس « ایندوس » در برگیرنده ی ۵۶ اثراز نگاه های متفاوت هشت هنرمند عکاس ایرانی ( محمدحامد اسدی/معین صالحی/ندا صیامی / رسا قوام شهیدی / معین کاظـمی/مژگان کنعانی/قدیر وقاری/شیدا یزدانی ) از سرزمین هندوستان است که از تاریخ پانزدهم لغایت ۲۱ تیرماه در « نگارخانه ی شهر » در مشهد برگزار شده است .‌

   هندوستان با تنوع فرهنگیِ بسیار، دارای تاریخی کهن و پرباری است ، سرزمینی با  نژادها، آیین‌ها، و فرهنگ‌های گوناگونی با صدها زبان و هزاران گویش و لهجه هایی متاثر از فرهنگ و اقوامِ مختلف است ،تمدنِ ایندوس در این کشور، اقوام و فرهنگ های مختلفی از این سرزمینِ پهناور را  همچون شاهرگی ‌اقتصاد، مذهب و زندگی اجتماعی این مناطق را به یکدیگر پیوند داده است .   

 قلمرو «عکاسی» بعنوان هنری که توانسته نقش بی بدیلی در ارتباطات اجتماعیِ عصرِ حاضر داشته باشد ، اهمیتِ ویژه ای در شناخت بصریِ اینگونه فرهنگ ها و موقعیتهای مختلفِ جوامع بشری دارد ، که از طریق پرداختن به لایه های درونیِ زندگیِ انسان امروزی ، شناخت عمیقی از جهان هستی و محیط اطرافمان  به ما می دهد.
هرکدام از عکاسان این نمایشگاه ، از زاویه دید شخصیِ خود به موضوعاتی  همچون ، آیین ها و مراسم ، مذهب ، هنر ، چهره ، کار و زندگی  و همچنین معماری این کشور پرداخته اند.

این مجموعه ی عکس، در مدت زمان برپایی یازدهمین کنفرانس بین المللی هنر عکاسی دام دام هند، که عکاسان آن بعنوان  میهمان در آن حضور داشتند درشهر های دهلی نو،  کلکته ،‌ آگرا ، جیپور‌ و دیگرمناطق مختلف هندوستان عکاسی شده اند.

موسسه تحقیقات و مطالعات عکاسی آبگینه

حس برتر/ مجید بندار مقدم

همیشه با این سخن موافق بوده ام، که با احساس ترین افراد جامعه دل سوزان جامعه اند. این بار سخن صمیمیت، خلاقیت، احساسات خوب عکس و توانایی مثبت عکاس است .
   مهم نیست که ما به چه درجه ای از تفکر رسیده باشیم، مهم آنست که چگونه آن را به مرحله اجرا برسانیم و در واقع حس خود را که متکی بر دیدن خود است به کار گرفته و ارتباطی را که باید با مخاطب برقرار سازیم، بتوانیم خود را به او نزدیک کنیم .
   شما اگر ظاهر زیبا و تمیزی دارید افراد متکی به حس باصره را به سوی خود جلب  می کنید و اگر با لحن آرام و زیبایی سخن می گویید، توجه افراد متکی به حس سامعه به طرف شما جلب می شوند وچنانچه احساسات وهیجانات دیگران را در برخورد تحریک می کنید افراد متکی به حس لامسه را مجذوب خود کرده اید .
   حالا اگر برای عکس خوب تلاش می کنید وهدفی از قبل برای خود طرح ریزی کرده اید، باید بتوانید در هر شرایطی اتکاء خود را به هدف از پیش تعیین شده خود سوق دهید .  بارها دیده ام و خوانده ام عکاسان خوب دنیا با این نوع عکاسی حمایت های عمومی را به خود جلب کرده اند، و خیلی هم در کارشان پیشرفت داشته اند .

   حالا حتماً خواهید گفت، ما که هر چه تلاش کردیم به بن بست خوردیم، واتفاقاً همان کوچه ای که وارد آن شدید و در انتها راهی به جایی نمی برد ذهن را در واقع تقویت کرده است تا مسیر مناسب را پیدا کرده است.

     برای به وجود آوردن یک محرک حسی در خود باید خود و یا آن سوژه را در حالت مورد نظر قرار دهید مثلاً اگر دوست دارید عکس بگیرید که بیننده احساس تنفر نسبت به محیط داشته باشد و یا به عکس با نظری خوش، باید بتوانید رابطه را حسی در خود حل کنید که در واقع هر چه محرک کم نظیرتر باشد، تأثیرش بیشتر است .
   بارها این تجربه را دیده ام که یک عکس خوب باید برخوردار از حس خوب باشد  که توسط عکاس نشان داده شود .
   در خیلی از مواقع بوده که عکاس آگاهانه و یا ناخودآگاه از چنین  موردی سود برده است . درحقیقت این افراد قادرند با زبان غیر شفاهی با عموم مردم رابطة صمیمانه برقرار کنند .
   زمانی که به رنگین کمان نگاه می کنید چه احساسی به شما دست می دهد؟
اگر چه در رنگین کمان تنها چند رنگ اصلی و غیر اصلی را می یابیم که با نظمی شگفت انگیز کنارهم قرار گرفته اند و در واقع نشان گر وحدت رنگهاست . رنگین کمان و بسیاری از چیزهای دیگر محیط زندگی ما، یک محرک حسی اند که در ارتباط با احساسات و هیجانات خاصی قرار دارند .
   به عبارتی ساده با نگاه کردن به رنگین کمان احساساتی مانند:زیبایی، عظمت و لطافت در ما ایجاد می شود .
   محرک حسی که ما آن را عامل اصلی در عکاسی می دانیم می تواند دیدن یک شیء و یا تماس با چیزی باشد . به عبارت دیگر ممکن است آن را ببینیم و یا بشنویم و یا حتی آن را لمس کنیم، در مثال  رنگین کمان با مشاهده کردن به آن محرک، حس خاصی را برانگیخته ایم تا پیام به مغز ارسال شود . و سپس ما آن را ثبت کنیم و انتقال دهیم، جهان پر از محرک های حسی است که تأثیر برخی از آنها عمیق و برخی سطحی است که ما در برابر آنها واکنش نشان می دهیم . یک عکس خوب باید دارای تأثیرات حسی خوبی باشد وتنها عکس برداری  صرف نباشد.

کتاب «عکاس؛ استودیو» رونمایی شد

آیین رونمایی از کتاب «عکاس؛ استودیو» نوشته جان چایلد به همت کانون عکس انجمن سینمای جوانان مشهد با حضور مهدی فاضل مترجم کتاب، سید مجتبی خاتمی، فرامرز عامل بردبار و امیر حسین صفرلی از پیشکسوتان  عکاسی مشهد در سالن اجتماعات بنیاد کودک مشهد برگزار گردید.

در ابتدای این برنامه سید مجتبی خاتمی مطالبی در مورد اهمیت کتاب های ترجمه شده و جایگاه مطالعه در پیشرفت و اعتلای هنر عکاسی بیان نمود و سپس مهدی فاضل به عنوان مترجم به اهداف خود از انتخاب این کتاب و موارد کلیدی موجود در آن پرداخت.

مهدی فاضل مترجم کتاب «عکاس؛ استودیو» در این مراسم عکاسی استودیویی را فرایند پیچیده‌ای دانست که درک نور و قواعد مربوط به فیزیک نور و تسلط بر ابزار عکاسی حداقل‌های مورد نیاز آن است و عنوان کرد: عکاسی استودیویی به عنوان شاخه ای از عکاسی که فضای گسترده‌ای را در دنیا به خود اختصاص داده است، به همراه شاخه‌ها و زیر مجموعه‌های آن، به جهت ارتباط نزدیکش با دنیای اقتصاد و وجه تجاری عکاسی جزو یکی از مهمترین ژانرهای عکاسی است.

وی گفت: با این کتاب در ترم پایانی عکاسی آشنا شدم و بخش عمده‌ای از آن را برای پایان نامه خود ترجمه کردم و به این نتیجه رسیدم که این کتاب ظرفیت خوبی برای ترجمه کامل و چاپ دارد.

فاضل با اشاره به این موضوع که این کتاب کلیات عکاسی استودیویی را در بر می‌گیرد گفت: در این کتاب به عکاسی تبلیغاتی، پرتره و حتی معماری پرداخته شده است و خواندن آن برای افراد مبتدی بسیار مناسب و برای عکاسان حرفه‌ای این ژانر خالی از لطف نیست.

کتاب «عکاس؛ استودیو» تالیف جان چایلد و ترجمه مهدی فاضل توسط نشر کتاب پرگار در ١٩٢ صفحه و شمارگان ١٠٠٠ به مبلغ ۲۵ هزار تومان منتشر گردیده است.